"Osobliwy dom pani Peregrine" - recenzja

Od dziecińśtwa był zaznajomiony z osobliwymi. Historie i zdjęcie przekazywane przez dziadka. Ale w życiu każdego człowieka przychodzi moment zwątpienia i odrzucenia na bok rzeczy, które wydają nam się nierealne.

"Kiedy w końcu zdołałem pogodzić się z myślą, że będę wiódł całkiem zwyczajne życie, znienacka wokół mnie zaczęły się dziać niezwykłe rzeczy."

Pewnego dnia jednak dziadek zostaje zamordowany przez dzwine potwory. Poprzez wskazówki, których udzielił w ostatnich tchnieniach, Jacob wyrusza do sierocińca dziadka z czasów młodości w Europie. A tam odkrywa, że dziadek miał racje, a osobliwi ludzie istnieją!

Poznaje Emmę, która panuje nad ogniem, niewidzialnego Millarda, czy też wskrzeszającego zmarłych chłopaka. Wszystkimi osobliwymi opiekuje się pani Peregrine, poprzez zatrzymanie ich w pętli czasu, gdzie codziennie jest ten sam dzień.

Jednakże jak wszystko musi być też druga strona medalu. Osoby, które polują na tak niezwykłe dzieci i ich opiekunki. Tym są właśnie głuchole. A gdy w czsach Jacoba na wyspie pojawi się niespodziewany gość, a śmierć zacznie czychać na każdego... wiedz, że trzeba uciekać!

Osobliwa historia, ale na pewno warta zauważenia, choćby przez niedawny sukces filmu, który również i mnie tu przyprowadził. Jestem troszkę zawiedzona, gdyż jest to nieliczny raz kiedy film podoba mi się bardziej niż książka. W każdym razie oba dzieła są świetne, polecam!